ดวงจันทร์โฟบอสของดาวอังคารกำลังแตกสลายอย่างช้าๆ

ร่องตื้นๆ ยาวที่เรียงรายบนพื้นผิวของโฟบอสน่าจะเป็นสัญญาณเริ่มต้นของความล้มเหลวของโครงสร้างที่จะทำลายดวงจันทร์ของดาวอังคารในท้ายที่สุด โฟบอสโคจรอยู่เหนือพื้นผิวดาวอังคารเพียง 3,700 ไมล์ (6,000 กิโลเมตร) อยู่ใกล้โลกมากกว่าดวงจันทร์ดวงอื่นในระบบสุริยะ แรงโน้มถ่วงของดาวอังคารดึงดูดโฟบอส ซึ่งเป็นดวงจันทร์ที่มีขนาดใหญ่กว่าในจำนวนดวงจันทร์ทั้งสองดวง โดยเพิ่มขึ้นประมาณ 6.6 ฟุต (2 เมตร) ทุก ๆ ร้อยปี นักวิทยาศาสตร์คาดว่าดวงจันทร์จะถูกแยกออกจากกันภายใน 30 ถึง 50 ล้านปี รอยแตกลาย "เราคิดว่าโฟบอสเริ่มล้มเหลวแล้ว และสัญญาณแรกของความล้มเหลวนี้คือการผลิตร่องเหล่านี้" เทอร์รี เฮิร์ดฟอร์ด จากศูนย์การบินอวกาศก็อดดาร์ดของนาซาในกรีนเบลต์ รัฐแมริแลนด์กล่าว การค้นพบโดย Hurford และเพื่อนร่วมงานของเขาจะถูกนำเสนอในวันที่ 10 พฤศจิกายน 2015 ในการประชุมประจำปีของแผนกวิทยาศาสตร์ดาวเคราะห์ของ American Astronomical Society ที่ National Harbor, Maryland ร่องของโฟบอสเป็นที่เข้าใจกันมานานแล้วว่าเป็นรอยแตกที่เกิดจากแรงกระแทกที่ก่อตัวเป็นปล่องภูเขาไฟสติกนีย์ การปะทะกันนั้นรุนแรงมาก มันเกือบจะทำให้โฟบอสแตกเป็นเสี่ยงๆ อย่างไรก็ตาม ในที่สุดนักวิทยาศาสตร์ก็ระบุว่าร่องดังกล่าวไม่ได้แผ่รังสีออกมาจากปากปล่องภูเขาไฟเอง แต่มาจากจุดโฟกัสในบริเวณใกล้เคียง เมื่อเร็ว ๆ นี้ นักวิจัยได้เสนอว่า ร่องดังกล่าวอาจเกิดจากการกระแทกของวัตถุที่พุ่งออกมาจากดาวอังคารในปริมาณที่น้อยกว่า แต่การสร้างแบบจำลองใหม่โดย Hurford และเพื่อนร่วมงานสนับสนุนมุมมองที่ว่าร่องเป็นเหมือน "รอยแตกลาย" ที่เกิดขึ้นเมื่อโฟบอสมีรูปร่างผิดปกติจากแรงน้ำขึ้นน้ำลง แรงดึงดูดระหว่างดาวอังคารกับโฟบอสทำให้เกิดแรงน้ำขึ้นน้ำลง โลกและดวงจันทร์ของเราดึงเข้าหากันในลักษณะเดียวกัน ทำให้เกิดกระแสน้ำในมหาสมุทร และทำให้ทั้งโลกและดวงจันทร์มีรูปร่างคล้ายไข่แทนที่จะเป็นทรงกลมอย่างสมบูรณ์