การออกกำลังกายระงับความอยากอาหารโดยส่งผลต่อฮอร์โมนความอยากอาหาร

การศึกษาครั้งใหม่ระบุว่าการออกกำลังกายบนลู่วิ่งอย่างหนักเป็นเวลา 60 นาทีจะส่งผลต่อการหลั่งฮอร์โมนความอยากอาหารที่สำคัญ 2 ชนิด ได้แก่ เกรลินและเปปไทด์ YY ขณะที่การยกน้ำหนัก 90 นาทีจะส่งผลต่อระดับฮอร์โมนเกรลินเพียงอย่างเดียว เมื่อนำมารวมกัน การอยากอาหาร การวิจัยแสดงให้เห็นว่าการออกกำลังกายแบบแอโรบิกช่วยลดความอยากอาหารได้ดีกว่าการออกกำลังกายแบบไม่ใช้ออกซิเจน และให้คำอธิบายที่เป็นไปได้ว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไรการวิจัยแนวนี้อาจนำไปสู่วิธีที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นในการใช้การออกกำลังกายเพื่อช่วยควบคุมน้ำหนัก ตามที่ David J. Stensel ผู้เขียนอาวุโสแห่งมหาวิทยาลัย Loughborough ในสหราชอาณาจักรกล่าว ลู่วิ่งกับการยกน้ำหนัก มีฮอร์โมนหลายชนิดที่ช่วยควบคุมความอยากอาหาร แต่นักวิจัยได้พิจารณาจากฮอร์โมนหลัก 2 ชนิด ได้แก่ เกรลินและเปปไทด์ YY เกรลินเป็นฮอร์โมนชนิดเดียวที่กระตุ้นความอยากอาหาร เปปไทด์ YY ยับยั้งความอยากอาหาร Ghrelin ถูกค้นพบโดยนักวิจัยในประเทศญี่ปุ่นเมื่อประมาณ 10 ปีที่แล้วและเดิมระบุว่ามีบทบาทเป็นฮอร์โมนการเจริญเติบโต ต่อมามีบทบาทในการกระตุ้นความอยากอาหารเท่านั้น เปปไทด์ YY ถูกค้นพบน้อยกว่า 25 ปีที่แล้ว ในการทดลองนี้ นักศึกษามหาวิทยาลัยชาย 11 คนทำเซสชันแปดชั่วโมง 3 ครั้ง ในช่วงหนึ่งพวกเขาวิ่งบนลู่วิ่งเป็นเวลา 60 นาที จากนั้นพักเป็นเวลาเจ็ดชั่วโมง ในช่วงเวลาอื่น พวกเขายกน้ำหนัก 90 นาที จากนั้นพักเป็นเวลา 6 ชั่วโมง 30 นาที ในช่วงอื่นผู้เข้าร่วมไม่ได้ออกกำลังกายเลย ในแต่ละเซสชัน ผู้เข้าร่วมทำแบบสำรวจโดยให้คะแนนความรู้สึกหิวในแต่ละจุด พวกเขายังได้รับอาหารสองมื้อในแต่ละเซสชั่น นักวิจัยวัดระดับเกรลินและเปปไทด์ YY ในหลายจุดตลอดทาง พวกเขาพบว่าการออกกำลังกายบนลู่วิ่ง (แอโรบิก) ทำให้ระดับเกรลินลดลงและระดับเปปไทด์เพิ่มขึ้น YY ซึ่งบ่งชี้ว่าฮอร์โมนกำลังระงับความอยากอาหาร อย่างไรก็ตาม เซสชันการยกน้ำหนัก (ไม่ใช่แอโรบิก) ให้ผลลัพธ์ที่หลากหลาย ระดับ Ghrelin ลดลง ซึ่งบ่งชี้ว่าความอยากอาหารลดลง แต่ระดับเปปไทด์ YY ไม่เปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญ