แมมมอธตัวสุดท้ายเสียชีวิตบนเกาะห่างไกล

ในช่วงยุคน้ำแข็งสุดท้าย ประมาณ 100,000 ถึง 15,000 ปีที่แล้ว แมมมอธได้แพร่หลายในซีกโลกเหนือตั้งแต่สเปนไปจนถึงอลาสกา เนื่องจากภาวะโลกร้อนที่เริ่มขึ้นเมื่อ 15,000 ปีที่แล้ว ที่อยู่อาศัยของพวกมันในไซบีเรียเหนือและอลาสก้าจึงลดขนาดลง บนเกาะ Wrangel ช้างแมมมอธบางตัวถูกตัดขาดจากแผ่นดินใหญ่เนื่องจากระดับน้ำทะเลที่สูงขึ้น ประชากรนั้นมีชีวิตรอดไปอีก 7,000 ปี ทีมนักวิจัยจากฟินแลนด์ เยอรมนี และรัสเซียตรวจสอบองค์ประกอบไอโซโทปของคาร์บอน ไนโตรเจน ซัลเฟอร์ และสตรอนเทียมจากกระดูกและฟันแมมมอธชุดใหญ่จากไซบีเรียเหนือ อลาสกา ยูคอน และเกาะแรงเกลที่มีอายุตั้งแต่ 40,000 ถึง 4,000 ปี อยู่ในวัย. เป้าหมายคือเพื่อบันทึกการเปลี่ยนแปลงที่เป็นไปได้ในอาหารของแมมมอธและถิ่นที่อยู่ของพวกมัน และค้นหาหลักฐานการรบกวนในสภาพแวดล้อมของพวกมัน ผลการวิจัยพบว่าองค์ประกอบของคอลลาเจนคาร์บอนและไอโซโทปไนโตรเจนของแมมมอธบนเกาะ Wrangel Island ไม่เปลี่ยนแปลงเนื่องจากสภาพอากาศที่อุ่นขึ้นเมื่อประมาณ 10,000 ปีก่อน ค่ายังคงไม่เปลี่ยนแปลงจนกระทั่งแมมมอธหายไป ดูเหมือนมาจากสภาพความเป็นอยู่ที่มั่นคงและเอื้ออำนวย ผลลัพธ์นี้ตรงกันข้ามกับการค้นพบแมมมอธขนปุยจากที่ราบยูเครน-รัสเซีย ซึ่งตายไปเมื่อ 15,000 ปีที่แล้ว และแมมมอธแห่งเกาะเซนต์พอลในอลาสก้าที่หายไปเมื่อ 5,600 ปีก่อน ในทั้งสองกรณี ตัวแทนคนสุดท้ายของประชากรเหล่านี้แสดงการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญในองค์ประกอบไอโซโทปของพวกมัน ซึ่งบ่งชี้ถึงการเปลี่ยนแปลงในสภาพแวดล้อมของพวกมันไม่นานก่อนที่พวกมันจะสูญพันธุ์เฉพาะที่ การศึกษาก่อนหน้านี้ของ aDNA ระบุว่าแมมมอธแห่ง เกาะ Wrangel ประสบกับการกลายพันธุ์ที่ส่งผลต่อการเผาผลาญไขมันของพวกมัน ในการศึกษานี้ ทีมงานพบความแตกต่างที่น่าสนใจระหว่างแมมมอธแห่งเกาะ Wrangel และสัตว์ยุคก่อนในไซบีเรียยุคน้ำแข็ง โดยค่าไอโซโทปของคาร์บอนคาร์บอเนตบ่งชี้ถึงความแตกต่างของไขมันและคาร์โบไฮเดรตในอาหารของประชากร "เราคิดว่าสิ่งนี้สะท้อนถึงแนวโน้มของแมมมอธไซบีเรียในการพึ่งพาไขมันสำรองเพื่อเอาชีวิตรอดในฤดูหนาวยุคน้ำแข็งที่รุนแรงมาก ในขณะที่แมมมอธ Wrangel ซึ่งอาศัยอยู่ในสภาวะที่เบากว่านั้นไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น" ดร. ลอรา อาร์ปเป้ จาก พิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ธรรมชาติฟินแลนด์ Luomus แห่งมหาวิทยาลัยเฮลซิงกิซึ่งนำทีมนักวิจัย กระดูกยังมีระดับของกำมะถันและสตรอนเชียมที่บ่งชี้ว่าสภาพดินฟ้าอากาศของหินผุกร่อนรุนแรงขึ้นในช่วงท้ายของการดำรงอยู่ของประชากรแมมมอธ สิ่งนี้อาจส่งผลต่อคุณภาพน้ำดื่มของแมมมอธ แล้วทำไมแมมมอธขนปุยตัวสุดท้ายถึงหายไปอย่างกะทันหัน? นักวิจัยสงสัยว่าพวกเขาเสียชีวิตเนื่องจากเหตุการณ์ระยะสั้น สภาพอากาศที่รุนแรง เช่น ฝนตกบนหิมะ กล่าวคือเหตุการณ์น้ำแข็งอาจปกคลุมพื้นด้วยชั้นน้ำแข็งหนา ป้องกันไม่ให้สัตว์หาอาหารเพียงพอ นั่นอาจนำไปสู่การลดจำนวนประชากรลงอย่างมากและการสูญพันธุ์ในที่สุด ศาสตราจารย์ Hervé Bocherens จากศูนย์ Senckenberg Center for Human Evolution and Palaeoenvironment แห่งมหาวิทยาลัย Tübingen กล่าวว่า "เป็นเรื่องง่ายที่จะจินตนาการว่าประชากร ซึ่งอาจจะอ่อนแออยู่แล้วจากการเสื่อมสภาพทางพันธุกรรมและปัญหาคุณภาพน้ำดื่ม ผู้เขียนร่วมของการศึกษา อีกปัจจัยที่เป็นไปได้คือการแพร่กระจายของมนุษย์ หลักฐานทางโบราณคดีที่เก่าแก่ที่สุดของมนุษย์บนเกาะ Wrangel มีอายุเพียงไม่กี่ร้อยปีหลังจากกระดูกแมมมอธชิ้นล่าสุด โอกาสที่จะพบหลักฐานว่ามนุษย์ล่าแมมมอธบนเกาะ Wrangel นั้นมีน้อยมาก ถึงกระนั้นก็ไม่สามารถตัดการบริจาคของมนุษย์ไปสู่การสูญพันธุ์ได้ การศึกษาแสดงให้เห็นว่าประชากรสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดใหญ่ที่แยกตัวออกมามีความเสี่ยงเป็นพิเศษต่อการสูญพันธุ์เนื่องจากอิทธิพลของสิ่งแวดล้อมที่รุนแรงและพฤติกรรมของมนุษย์อย่างไร ประเด็นสำคัญจากสิ่งนี้คือเราสามารถช่วยอนุรักษ์สายพันธุ์โดยการปกป้องประชากรที่ไม่แยกจากกัน