เทคโนโลยี

งานวิจัยของพวกเขาที่ตีพิมพ์ในNature Climate Changeเรียกร้องให้ยุติวงจรสัญญาทางเทคโนโลยีที่มีมายาวนานและปรับเปลี่ยนเป้าหมายการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ ข้อเสนอทางเทคโนโลยีร่วมสมัยสำหรับการตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ ได้แก่ พลังงานนิวเคลียร์ฟิวชัน เครื่องดูดคาร์บอนขนาดยักษ์ การฟื้นฟูน้ำแข็งโดยใช้ปั๊มพลังงานลมหลายล้านเครื่อง และการพ่นอนุภาคในชั้นบรรยากาศสตราโตสเฟียร์ นักวิจัย Duncan McLaren และ Nils Markusson จาก Lancaster Environment Center กล่าวว่า "เป็นเวลาสี่สิบปีที่การดำเนินการด้านสภาพอากาศต้องล่าช้าออกไปเพราะสัญญาทางเทคโนโลยี สัญญาร่วมสมัยก็อันตรายพอๆ กัน งานของเราเปิดเผยว่าสัญญาดังกล่าวได้เพิ่มความคาดหวังเกี่ยวกับตัวเลือกนโยบายที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นที่มีอยู่ใน อนาคตและด้วยเหตุนี้จึงเปิดใช้การเมืองอย่างต่อเนื่องของการบิดเบือนและการกระทำที่ไม่เพียงพอ "การแพร่ระบาดไม่จำเป็นต้องเป็นเจตนา แต่คำสัญญาดังกล่าวสามารถป้อน 'การทุจริตทางศีลธรรม' อย่างเป็นระบบ ซึ่งชนชั้นนำในปัจจุบันสามารถดำเนินตามเส้นทางการรับใช้ตนเองได้ ขณะเดียวกันก็ส่งต่อความเสี่ยงไปยังผู้เปราะบางในอนาคตและในภาคใต้ทั่วโลก บทความนี้อธิบายถึงประวัติของคำสัญญาดังกล่าว โดยแสดงให้เห็นว่าเป้าหมายระหว่างประเทศที่ครอบคลุมในการ 'หลีกเลี่ยงการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศที่เป็นอันตราย' ได้รับการตีความใหม่และนำเสนอในรูปแบบที่แตกต่างกันในแง่ของวิธีการสร้างแบบจำลอง สถานการณ์ และคำสัญญาทาง เทคโนโลยี ใหม่ ๆ นักวิจัยให้เหตุผลว่าเป้าหมาย แบบจำลอง และเทคโนโลยีมีการพัฒนาร่วมกันในลักษณะที่ทำให้เกิดความล่าช้า: "คำมั่นสัญญาของนวนิยายแต่ละเรื่องไม่เพียงแต่แข่งขันกับแนวคิดที่มีอยู่เท่านั้น แต่ยังมองข้ามความรู้สึกเร่งด่วนใดๆ ทำให้สามารถเลื่อนกำหนดเวลาทางการเมืองซ้ำๆ สำหรับการดำเนินการด้านสภาพอากาศและ บั่นทอนความมุ่งมั่นทางสังคมต่อการตอบสนองที่มีความหมาย พวกเขาสรุปว่า: "การฝากความหวังไว้กับเทคโนโลยีใหม่ๆ มากขึ้นนั้นไม่ฉลาด ในทางกลับกัน การเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรม สังคม และการเมือง เป็นสิ่งสำคัญเพื่อให้สามารถปรับใช้ทั้งพฤติกรรมและเทคโนโลยีเพื่อตอบสนองการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศอย่างกว้างขวาง" นักวิจัยทำแผนที่ประวัติศาสตร์ของเป้าหมายสภาพภูมิอากาศในห้าขั้นตอน: "การรักษาเสถียรภาพ" ตามด้วยการมุ่งเน้นไปที่ "เปอร์เซ็นต์การลดการปล่อยก๊าซ" เปลี่ยนเป็น "ความเข้มข้นในบรรยากาศ" (แสดงเป็นส่วนในล้านส่วน) "งบประมาณสะสม" (เป็นตันของคาร์บอน ไดออกไซด์) และ "อุณหภูมิผลลัพธ์" ในปัจจุบัน ในระยะแรก (ประมาณปี 1992) คำมั่นสัญญาทางเทคโนโลยีรวมถึงการปรับปรุงประสิทธิภาพการใช้พลังงาน การเพิ่มปริมาณคาร์บอนซิงก์ขนาดใหญ่ และพลังงานนิวเคลียร์ ในช่วงที่สองของการประชุมสุดยอดเกียวโต (1997) สัญญานโยบายมุ่งเน้นไปที่การลดการปล่อยอย่างมีประสิทธิภาพ การเปลี่ยนเชื้อเพลิง และการดักจับและกักเก็บคาร์บอน (CCS) ในระยะที่สาม (ประมาณกรุงโคเปนเฮเกน ปี 2552) CCS เริ่มเชื่อมโยงกับพลังงานชีวภาพ ในขณะที่นโยบายมุ่งเน้นไปที่ความเข้มข้นในชั้นบรรยากาศ ระยะที่สี่เห็นการพัฒนาแบบจำลองการจัดทำงบประมาณคาร์บอนทั่วโลกที่ซับซ้อน และการเกิดขึ้นของเทคโนโลยีการปล่อยก๊าซเชิงลบเชิงสมมุติต่างๆ นโยบายในระยะที่ 5 มุ่งเน้นที่ผลลัพธ์ของอุณหภูมิมากขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งกำหนดอย่างเป็นทางการตามข้อตกลงปารีสปี 2558