ความงาม

ศาสตราจารย์ Semir Zeki จาก Wellcome Laboratory of Neurobiology แห่ง UCL (University College London) กล่าวว่า "คำถามว่ามีลักษณะเฉพาะที่ทำให้วัตถุสวยงามหรือไม่ เป็นที่ถกเถียงกันมานานนับพันปีโดยศิลปินและนักปรัชญาศิลปะ แต่ยังไม่มีข้อสรุปที่เพียงพอ" "เราก็มีคำถามเช่นกันว่า เรามีความรู้สึกเชิงนามธรรมเกี่ยวกับความงามหรือไม่ กล่าวคือ ความรู้สึกที่กระตุ้นประสบการณ์ทางอารมณ์ที่ทรงพลังแบบเดียวกันในตัวเรา โดยไม่คำนึงว่าแหล่งที่มาของความงามนั้นมาจากดนตรีหรือภาพ ถึงเวลาแล้วที่ประสาทชีววิทยาจะต้อง จัดการกับคำถามพื้นฐานเหล่านี้" อาสาสมัคร 21 คนจากวัฒนธรรมและภูมิหลังทางชาติพันธุ์ที่แตกต่างกันให้คะแนนภาพวาดหรือข้อความที่ตัดตอนมาจากเพลงชุดหนึ่งว่าสวยงาม เฉยเมย หรือน่าเกลียด จากนั้นพวกเขาดูรูปภาพเหล่านี้หรือฟังเพลงขณะนอนอยู่ในเครื่องสแกนด้วยคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าที่ใช้งานได้ (fMRI) ซึ่งจะวัดกิจกรรมในสมอง ศาสตราจารย์เซกิและเพื่อนร่วมงาน ดร. โทโมฮิโระ อิชิสึพบว่าพื้นที่ส่วนหน้าของสมองที่เรียกว่า medial orbito-frontal cortex ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของศูนย์ความสุขและรางวัลของสมอง มีการใช้งานมากขึ้นในอาสาสมัครเมื่อพวกเขาฟังดนตรีสักชิ้น หรือชมภาพที่ตนเคยจัดว่าสวยงาม ในทางตรงกันข้าม โดยทั่วไปแล้ว ไม่มีส่วนใดของสมองที่สัมพันธ์กันโดยทั่วไปกับงานศิลปะที่ได้รับการจัดอันดับว่า 'อัปลักษณ์' แม้ว่าประสบการณ์ด้านภาพอัปลักษณ์เมื่อเปรียบเทียบกับประสบการณ์ด้าน ความงาม จะมีความสัมพันธ์กับการกระตุ้นในหลายส่วน ก่อนหน้านี้ เปลือกนอกส่วนหน้าของวงโคจรตรงกลาง (medial orbito-frontal cortex) เชื่อมโยงกับความชื่นชมในความงาม แต่นี่เป็นครั้งแรกที่นักวิทยาศาสตร์สามารถแสดงให้เห็นว่าสมองส่วนเดียวกันถูกกระตุ้นเพื่อความงามทั้งด้านการมองเห็นและการได้ยินในวิชาเดียวกัน นี่ก็หมายความว่าความงามมีอยู่จริงเป็นแนวคิดเชิงนามธรรมภายในสมอง คอร์เทกซ์ออร์บิโต-ฟรอนทัลคอร์เทกซ์อยู่ตรงกลางไม่ใช่บริเวณเดียวที่ความงามจะกระตุ้น อย่างที่คาดไว้ คอร์เทกซ์การมองเห็นซึ่งตอบสนองต่อสิ่งเร้าทางการมองเห็นนั้นมีความกระตือรือร้นเมื่อดูภาพวาดมากกว่าเมื่อฟังเพลง และในทางกลับกันสำหรับคอร์เทกซ์การได้ยิน อย่างไรก็ตาม ที่น่าสนใจเป็นพิเศษคือกิจกรรมในบริเวณอื่น ซึ่งก็คือนิวเคลียสหางซึ่งอยู่ใกล้ศูนย์กลางของสมองนั้น เพิ่มขึ้นตามสัดส่วนที่สัมพันธ์กันกับความงามทางสายตาของภาพวาด มีรายงานก่อนหน้านี้ว่านิวเคลียสหางมีความสัมพันธ์กับความรักโรแมนติก ซึ่งบ่งบอกถึงความสัมพันธ์ทางประสาทสำหรับความสัมพันธ์ระหว่างความงามและความรัก ศาสตราจารย์เซกิกล่าวเสริมว่า "เกือบทุกอย่างสามารถถือเป็นศิลปะได้ แต่เราโต้แย้งว่าการสร้างสรรค์ที่มีประสบการณ์สัมพันธ์กับกิจกรรมในเยื่อหุ้มสมองส่วนหน้าและวงโคจรตรงกลางเท่านั้นจึงจะจัดอยู่ในการจัดประเภทของศิลปะที่สวยงาม "เช่น ภาพวาดของฟรานซิส เบคอน อาจมีคุณประโยชน์ทางศิลปะที่ยอดเยี่ยม แต่อาจไม่มีคุณสมบัติที่สวยงาม สามารถพูดได้เช่นเดียวกันกับนักประพันธ์เพลงคลาสสิกบางคนที่ 'ยาก' กว่า และในขณะที่การประพันธ์เพลงของพวกเขาอาจถูกมองว่าเป็น 'ศิลปะมากกว่า' ' มากกว่าดนตรีร็อค สำหรับคนที่พบว่าเพลงหลังให้คุณค่าและสวยงามมากกว่า เราคาดหวังที่จะเห็นกิจกรรมที่มากขึ้นในบริเวณสมองโดยเฉพาะเมื่อฟัง Van Halen มากกว่าเมื่อฟัง Wagner" ศาสตราจารย์เซกิเป็นผู้รับรางวัล Wellcome Trust Strategic Award มูลค่า 1 ล้านปอนด์ในปี 2550 เพื่อจัดทำโครงการวิจัยในสาขาใหม่ 'ประสาทสุนทรียศาสตร์' เพื่อค้นหาพื้นฐานทางประสาทและชีวภาพสำหรับความคิดสร้างสรรค์ ความงาม และความรัก การวิจัยรวบรวมวิทยาศาสตร์ ศิลปะ และปรัชญาเพื่อตอบคำถามพื้นฐานเกี่ยวกับความหมายของการเป็นมนุษย์